Myśl dnia
Julii, Natalii
Sukces nigdy nie jest ostateczny. Porażka nigdy nie jest totalna. Liczy się tylko odwaga.
Winston Churchill
Jr 7, 1-11 • Ps 84 • Mt 13, 24-30 liturgia dnia
Transmisja na żywo
Niedziele i Święta
Msza Święta - godz.11.30
MINISTRANCI
Ministrant - znaczy usługujący - służy na różny sposób w czynnościach liturgicznych.
Ministranci służą Bogu, kiedy przyczyniają się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę we Mszy świętej. Są oni pomocnikami przy sprawowaniu Mszy świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Ministranci usługują księdzu, gdy ołtarz jest przygotowany i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy świętej. Pomagają również po zakończeniu Mszy świętej. Ministranci przez służenie wskazują, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych! Ministranci wskazują, że uczestniczyć w liturgii nie znaczy tak jak w kinie albo przed telewizorem tylko słuchać czy oglądać! Uczestniczyć w liturgii to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!
Dziesięć zasad Ministranta
1. Ministrant jest dzieckiem Bożym i stara się czynić dobro, a unikać grzechu.
2. Ministrant jak święty Dominik Savio kocha Chrystusa, dlatego jak najczęściej łączy się z Nim poprzez Eucharystię.
3. Ministrant chlubi się krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa.
4. Ministrant naśladuje Chrystusa, który stał się dla nas posłuszny aż do śmierci.
5. Ministrant wypełnia nakazy Chrystusa: "Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali".
6. Ministrant służąc Bogu przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna.
7. Ministrant podczas służby przy ołtarzu zachowuje postawę modlitwy i skupienia.
8. Ministrant kocha Matkę Bożą i z Jej pomocą głosi Królestwo Boże.
9. Ministrant mając czyste serce promieniuje Bożą radością i jest przykładem dla swoich kolegów.
10. Ministrant z miłości ku Bogu i ku bliźnim unika alkoholu i tytoniu.
Patron Ministrantów - Św. Dominik Savio
Urodził się 2 kwietnia 1842 roku. Pouczanie rodziców, a szczególnie przykład ich pobożnego życia, ukazały małemu Dominikowi drogę do Boga. Pod ich troskliwym okiem i przy ich pomocy, świętość dziecka szybko dojrzewa. Już w piątym roku życia, służy do Mszy św., co w tych młodych latach, łączyło się z niemałym wysiłkiem. Gdy skończył zaledwie siódmy rok życia, dnia 8 kwietnia 1849 roku, w Święta Wielkanocne przyjął I Komunię świętą. Duszpasterz pozwolił na ten wyjątek, widząc chłopca religijnie dojrzałego i służącego Bogu z zapałem. O tej dojrzałości świadczą również postanowienia, jakie podjął w tym dniu. Wpisał wtedy w swojej książeczce do nabożeństwa: Będę się często spowiadał, a do Komunii św. przystępował, ilekroć pozwoli na to spowiednik. Moimi przyjaciółmi będą: Jezus i Maryja. Śmierć - TAK, grzech - NIE.
W poszukiwaniu lepszych warunków życia, ojciec przeprowadził się z całą rodziną do Murialdo. Tam Dominik uczęszczał do miejscowej szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza. Później chodził do szkoły w Castemudo. Radosną ulgą, była dla niego świadomość, że towarzyszy mu Matka Boża oraz Anioł Stróż. Stąd też dnia 2 października 1854 roku, ojciec przyprowadził syna do ks. Jana Bosko, z prośbą o przyjęcie go, do swojego ORATORIUM. W sam zaś dzień ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, tj. 8 grudnia 1854 roku, przyjął komunię św. Potem napisał następujący akt ofiarowania się Matce Najświętszej, który złożył na Jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw aby zawsze było Twoim. Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał choć przez nieszczęście, popełnić choć jeden grzech".
Młode, święte i budujące życie Dominika, przedwcześnie zgasło z powodu choroby płuc, która wtedy była nieuleczalna. Za radą lekarza, Dominik wyjechał do rodziny. Zabieg ten, nie mógł mu już pomóc. Zmarł 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami św. Ostatnie słowa jakie wypowiedział do ojca brzmiały: "Do widzenia, ojcze. Jakie piękne rzeczy widzę". Odszedł do nieba, za którym całe życie tęsknił.
Modlitwy ministranta
Modlitwa przed służeniem:
OTO ZA CHWILĘ PRZYSTĄPIĘ DO OŁTARZA BOŻEGO
DO BOGA KTÓRY ROZWESELA MŁODOŚĆ MOJĄ
DO ŚWIĘTEJ PRZYSTĘPUJĘ SŁUŻBY
CHCĘ JĄ DOBRZE PEŁNIĆ
PROSZĘ CIĘ PANIE JEZU O ŁASKĘ SKUPIENIA
BY MYŚLI MOJE BYŁY PRZY TOBIE
BY OCZY MOJE BYŁY ZWRÓCONE NA OŁTARZ
A SERCE MOJE ODDANE TYLKO TOBIE AMEN.
Modlitwa po służeniu:
BOŻE KTÓREGO DOBROĆ
POWOŁAŁA MNIE DO TWEJ SŁUŻBY SPRAW
ABYM UŚWIĘCONY UCZESTNICTWEM W TWYCH TAJEMNICACH
PRZEZ DZIEŃ DZISIEJSZY I CAŁE ME ŻYCIE
SZEDŁ TYLKO DROGĄ ZBAWIENIA
PRZEZ CHRYSTUSA PANA NASZEGO AMEN.
Słownik liturgiczny Ministranta
Akolita - osoba przygotowująca ołtarz i dary ofiarne oraz pomagająca w rozdawaniu Komunii św. i udzielaniu Komunii Chorych. Potocznie nazywa się tak ministranta niosącego świece.
Akolitki - lichtarze z płonącymi świecami, niesione obok krzyża na procesjach oraz używane podczas czytania Ewangelii.
Alba - długa, biała szata liturgiczna przeznaczona dla kapłana i służby liturgicznej.
Ambona - miejsce gdzie jest czytane Pismo św. i są głoszone kazania lub homilie.
Ampułki - to naczynia liturgiczne w których jest umieszczone wino i woda.
Antyfona - refren, który rozpoczyna i kończy psalm w liturgii godzin.
Apostolat - urząd głoszenia Ewangelii.
Absyda - półkolista wnęka w ścianie Kościoła.
Aspersja - pokropienie wiernych wodą święconą.
Asysta - diakon lub dwaj diakoni towarzyszący biskupowi lub kapłanowi w uroczystej celebracji.
Baldachim - ozdobna osłona z materiału niesiona nad Najświętszym Sakramentem.
Biret - nakrycie głowy duchownych katolickich.
Biskup - zwierzchnik Kościoła lokalnego (diecezji).
Brewiarz - księga do odprawiania modlitwy uświęcenia dnia (liturgii godzin) przez duchownych i świeckich.
Bursa - sztywna torebka do zawieszania na szyi, na naczynie z Komunią Chorych.
Celebrans - osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu.
Ceremoniarz - osoba przygotowująca i koordynująca różne posługi oraz dbająca o harmonijny przebieg uroczystości.
Chrzcielnica - naczynie z metalu, kamienia lub drewna w którym przechowuje się wodę do Chrztu św.
Ciemnica - miejsce w Kościele gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek.
Cingulum - pasek do przepasywania alby, element stroju liturgicznego.
Cyborium - puszka do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.
Kielich - naczynie liturgiczne w którym podczas Mszy św. składa się wino do konsekracji.
Konfesjonał - miejsce sprawowania sakramentu pokuty.
Krzyż procesyjny - krzyż przeznaczony do noszenia w czasie procesji.
Kustodia - mała puszka przeznaczona do przechowywania Najświętszej Hostii, która jest przeznaczona do monstrancji.
Ministrant - członek ludu Bożego, który wykonuje posługę przy czynnościach liturgicznych.
Monstrancja - przedmiot liturgiczny w którym umieszcza się Hostię w celu adoracji lub procesji.
Ołtarz - stół przy którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie.
Oracja - uroczysta modlitwa odmawiana przez kapłana w imieniu wiernych.
Ornat - wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszę św.
Palka - niewielki kawałek usztywnionego płótna służy do nakrywania kielicha mszalnego.
Paschał - świeca symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa.
Pastorał - ozdobna laska używana przez biskupa jako symbol posługi pasterskiej otrzymanej od Chrystusa.
Patena - naczynie liturgiczne na którym składa się w czasie Mszy św. chleb do konsekracji.
Prezbiterium - część Kościoła gdzie znajduje się ołtarz główny.
Relikwiarz - ozdobne naczynie w którym przechowuje się relikwie.
Sedilia - siedzenia dla celebransa i tych, którzy mu usługują.
Stuła - część stroju liturgicznego.
Tabernakulum - miejsce w Kościele, gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament.
Welon - okrycie wierzchnie celebransa w czasie uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.
Kolor szat liturgicznych
Rozmaitość kolorów szat liturgicznych ma uzewnętrzniać charakter sprawowanych misteriów wiary, a także ideę rozwoju życia chrześcijańskiego w ciągu roku liturgicznego. Co do koloru szat liturgicznych należy zachować tradycję, mianowicie:
symbolizuje światło, czystość, radość i nastrój świąteczny. Używa się w Oficjach i Mszach Okresu Wielkanocnego i Narodzenia Pańskiego, w święta i wspomnienia Chrystusa Pana, z wyjątkiem tych. które dotyczą Jego Męki; w święta i wspomnienia Najświętszej Maryji Panny, świętych Aniołów, Świętych, którzy nie byli męczennikami, w uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada) i św. Jana Chrzciciela (24 czerwca), w święta św. Jana Ewangelisty (27 grudnia), Katedry św. Piotra (22 lutego) i Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia).
Czerwony - symbolizuje krew, męczeństwo i ogień. Używa się w niedzielę Męki Pańskiej, w Wielki Piątek, w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, w Mszach ku czci Męki Pańskiej, w główne święta Apostołów i Ewangelistów i dni Świętych Męczenników.
Zielony - symbolizuje nadzieję, odrodzenie duchowe i sprawiedliwość. Używa się w Oficjach i Mszach Okresu Zwykłego.
Fioletowy - symbolizuje skruchę, pokorę i pokutę. Używa się w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. Można go również stosować w Oficjach i Mszach za zmarłych.
Czarny - można używać w Mszy za zmarłych.
Różowy - symbolizuje on zbliżające się święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Można użyć w niedzielę Gaudete (3 Adwentu) i w niedzielę Laetare (4 Wielkiego Postu).
Złoty - oznacza on charakter uroczystej liturgii. Używany w ważniejsze uroczystości.
Niebieski - używany w święta Maryjne.